لڑائی دی وجہ
انگریزاں اتے سکھاں دی دوجی لڑائی (1848-49): ایہہ لڑائی 22
نومبر 1848 توں 21
فروری 1849 وچالے لڑی گئی۔ انگریزاں ولوں من-مرضی نال کیتے بھیرووال دے عہدنامے اتے اس توں بعد
لاہور دربار وچ اپنی پکڑ مضبوط کرن دے یتناں توں اوہناں دی سامراجی رچی صاف اگھڑدی سی ، جس نوں سہن کرنا
سکھاں لئی ممکن نہیں سی۔ اوہ پوری طرحاں غیرمطمئن اتے اپنے فوجی سالار تیز سنگھ ، پردھان منتری لال سنگھ اتے
راجا گلاب سنگھ ڈوگرا دے کماں تے بدعہدی اتے بہت ناخوش سن۔ پنجاب دے سماجی اتے دھارمی رسماں اتے رواجاں وچ انگریزاں دی دخل- اندازی اتے کجھ روایتی رسماں اتے پابندی لگائی جانی وی پنجابیاں نوں پسند نہیں سی۔اس توں علاوہ سکھ فوجیاں دی گنتی گھٹاؤن اتے تنخواہ دی رقم وچ کمی کرن دے فیصلے وی سکھاں دی مالی حثیت وگاڑ رہے سن۔
مہارانی جنداں نال ماڑا سلوک کرن، اس دی پینشن نوں گھٹا کے پنجابوں باہر بھیجن نال وی لاہور دربار نال وفادار لوک روس نال بھر گئے سن۔
ملتان دے ناظم مول راج ، ہزارا دے گورنر چتر سنگھ اٹاریوالے اتے اس دے پتر راجا شیر سنگھ اٹاریوالے اتے بھائی مہاراج سنگھ دیاں انقلابی کاروائیاں نے انگریزاں نوں سکھاں خلاف فوجی کاروائی کرن لئی اکسایا اتے پنجاب نوں مقامی طور ’تے
برطانوی راج-پربندھ ہیٹھ لیاؤن لئی سکیم بناؤن لگ گئے۔ ایہہ سبھ دوجی لڑائی دے ذمہ وار کارن کہے جا سکدے نیں۔
لڑائی
سبھ توں پہلاں 16 نومبر 1848 نوں برطانوی فوج نے لارڈ گف دی اگوائی ہیٹھ
راوی دریا پار کیتا اتے شیر سنگھ اٹاری والے دی
چناب دریا کنڈھے ڈیرہ لائی بیٹھی قوج اتے رامنگر دے تھاں اتے 22 نومبر نوں حملہ کر دتا۔ اس لڑائی وچ شیر سنگھ نے بڑی ساودھانی نال اپنے آپ نوں سمبھل کے حملے دا جواب دتا اتے برطانوی فوج نوں تکڑی ہار دتی۔
رامنگر دی ہار توں بعد لارڈ گف نے ڈیڈھ مہینے تک
بمبئی توں ہور فوجی مدد پہنچن تک سکھاں نال لڑائی نا کیتی۔ پر اچانک اس نوں پتہ لگا کہ چتر سنگھ اٹاریوالے دی فوج نے اٹک اتے قبضہ کر لیا ہے تاں اس نے شیر سنگھ دی قوج اتے چلیاں-والا تھاں اتے 13 جنوری 1849 نوں حملہ کر دتا تاں جو اس دی فوج نال چتر سنگھ دی سینا دا میل ن ہو جائے۔ سکھاں نے انگریزی فوج دا بڑی درڑہتا نال مقابلہ کیتا اتے لگبھگ 2500 فوجی اتے افسر مار دتے۔ اس نوں انگریزاں دی وڈی ہار سمجھیا جاندا اے۔ اس ہار دے فلسروپ لارڈ گف نوں فوجی سالاری توں ہٹاؤن دا فیصلہ وی کیتا جان لگیا۔
بمبئی توں فوج دے پہنچ جان’تے جنرل وش نے دسمبر 1848 وچ
ملتان دے قلعے اتے حملہ کر دتا۔ کئی دن گھیرا پائی رکھیا۔ 30 دسمبر نوں انگریزاں ولوں قلعے اندر سٹے گئے اک گولے نال بارود دے ذخیرے نوں اگّ لگ گئی۔ سٹے وجوں قلعے اندرلا بارود تباہ ہو گیا اتے 500 فوجی مارے گئے۔ مجبور ہو کے مول راج نے اپنی فوج سہت 22 جنوری 1849 نوں ہتھیار سٹ دتے۔ مولراج نوں قید کر لیا گیا اتے قلعے اتے انگریزاں دا قبضہ ہو گیا۔
انگریزاں اتے سکھاں وچ انتلی نرنائک بھڑنت گجرات وچ ہوئی۔ چتر سنگھ اٹاریوالا اپنے پتر راجا شیر سنگھ اٹاریوالے نال آ ملیا۔ بھائی مہاراج سنگھ نے وی اپنی فوجی ٹکڑی سہت ساتھ دتا۔
افغانستان دے حاکم
امیر دوست محمد خان نے وی سکھاں دی مدد لئی اپنے پتر دی اگوائی وچ تنّ ہزار گھوڑسوار فوج بھیجی۔ اس طرحاں سکھاں دی گنتی چالی ہزار دے قریب سی اتے کلّ توپاں 59 سن۔ انگریز فوج دی گنتی 68 ہزار سی اتے 96 توپاں سن۔ 21 فروری 1849 نوں سویرے دوہاں دلاں وچ گھمسان دا یدھ ہویا۔ خوب توپاں چلیاں۔ اس نوں ‘توپاں دی لڑائی’ وی کیہا جاندا ہے۔ پر سکھ فوجاں دا گولہ-بارود اک گھنٹے توں بعد ختم ہو گیا۔ اس توں بعد انگریزاں دی وڈی پیدل اتے گھوڑسوار فوج سکھ فوج اتے ٹٹ کے پے گئی۔ سکھاں نے بڑی درڑہتا نال یدھ کیتا، پر انگریز سینا دے بہو-گنتی وچ ہون کارن سکھاں دی انت وچ ہار ہوئی اتے چار ہزار توں ودھ فوجی یدھ وچ مارے گئے۔ سکھ فوج 53 توپاں وی کھہا بیٹھی۔ چتر سنگھ، شیر سنگھ اتے مہاراج سنگھ
راولپنڈی والے پاسے بھج گئے اتے ہور کجھ راہ نا نکلدا ویکھ کے دوہاں پیو-پتراں نے 10 مارچ 1849 انگریز جنرل گلبرٹ اگے ہتھیار رکھ دتے اتے 14 مارچ نوں باقی دی سکھ-فوج نے وی ہتھیار سٹ دتے۔
سٹہ
اس طرحاں
ہندستان وچ انگریزاں نے گجرات دی لڑائی وچ فیصلہ کن جت حاصل کیتی اتے پنجاب نوں
برطانوی ہند دا انگ بنا لیا۔ مول راج اتے مہاراج سنگھ نوں کالے پانی بھیج دتا، خالصہ-فوج نوں توڑ کے غیرمسلج کر دتا، سرداراں دی طاقتاں نوں کمزور کر دتا، پنجاب وچ اچے عہدےآں اتے انگریز افسراں نوں نامزد کر دتا اتے پنجاب راج دے پربندھکی ڈھانچے دی پنر-ووستھا کیتی۔ اس طرحاں
مہاراجہ رنجیت سنگھ ولوں قایم کیتا اک طاقتور راج اپنیاں اندرلیاں کمزوریاں کرکے ہی برباد ہو گیا اتے پنجاب دے مالک انگریز بن بیٹھے۔
.png)
.svg){kind=small}
